ضریب رفتار پلهای بتنی با سیستم جداسازی لرزه ای

یکی از پارامترهای مهم در طراحی لرزه ای سازه ها، مسئله شکل پذیری و قابلیت استهلاک انرژی است که با ورود سازه به ناحیه غیرخطی ظاهر می شود. در طراحی به روشهای خطی (استاتیکی ودینامیکی) نیروهای لرزه ای به میزان R برابر کاهش داده می شوند که علت آن تشکیل مفاصل پلاستیک و به دنبال آن اتلاف انرژی سازه در اثر ورود به ناحیه غیرخطی است. از جمله مشکلات موجود در طراحی پلها، عدم صراحت آیین نامه در مورد نقش تکیه گاههای جداگرهای لرزه ای در تعیین R است، به گونه ای که در”آیین نامه طرح پلهای راه وراه آهن در برابر زلزله (نشریه 463) “ اشاره ای به اثر آنها در تعیین پارامتر R نشده است. از طرفی در الحاقیه آیین نامه اشتو در مورد طراحی جداسازی لرزه ای پلهای بزرگراهی ذکر شده که ضریب اصلاح پاسخ برای همه قسمتهای زیرسازه، بایستی نصف مقادیر ارایه شده درحالت طراحی معمولی (بدون جداسازی) باشد، ولی مقدار R نباید کوچک تر از 1/50درنظرگرفته شود. در این رابطه، کوچک گرفتن R به علت باقیماندن سازه در حالت رفتار ارتجاعی است. در مطالعه حاضر، برای بررسی پارامتر ضریب رفتار، از پنج مدل که اتصال روسازه به زیرسازه توسط نشیمنهای جداگرهای لرزه ای بوده، استفاده شده است. جداگرهای LRB براساس آیین نامه اشتو طراحی شده اند وپارامتر ضریب رفتار آنها محاسبه شده است. بر مبنای نتایج این تحقیق، ضریب رفتار در پلهای جداسازی شده حدوداً نصف حالت عادی به دست آمده که ضمن توجیه توصیه آئین نامه اشتو نشان می دهد زیرسازه این گونه پلها عموما الاستیک باقی می ماند.